‘De muziekstijl, daar kan je ook niet meteen een naam op plakken … Gelukkig maar: dat garandeert het unieke karakter van de Lara Rosseel Band! Jazz is een voorname bron, maar bij voorbeeld Afrika is ook nooit ver weg’

Op 14 en 15 februari vierde Arscene zijn tienjarig bestaan, niet met een academische zitting maar met passend feestgedruis. Op Valentijnsdag stelde de Hansbeekse club een dubbel-cd voor met opnames die in de loop van de jaren van de klanktafel werden afgenomen. De vrijwilligers werd gevraagd hun voorkeur kenbaar te maken en in samenspraak met de artiesten stelden Wouter Labarque en Ivo Vangerven, die o.m. de techniek verzorgen in Arscene, een akoestische en een elektrische cd samen, 29 songs in totaal, materiaal opgenomen rechtstreeks van de klanktafel van Arscene. Die avond werd opgeluisterd door Gents volkszanger Wim Claeys die in 20 minuten en met drie songs het principe van het ‘vrijwilligerschap’ (waarom Arscene draait) uitlegde, één van zijn voorgangers Karel Waeri en Walter De Buck, éen één van hemzelf. Bovendien zette hij de hele subsidiekwestie in een juister kader. Ronduit schitterende ‘causerie’.

Op zaterdag was het fiësta, met een band samengesteld uit ervaren muzikanten uit de regio (onder wie bluesgitarist Willy De Vleesschouwer en bandleder, gitarist Pascal De Muynck. Hoe ze het gedaan kregen met één repetitie is ons een compleet raadsel (al ging het voor het merendeel over covers van bekende songs), maar dit kwintet, met de sublieme naam Ten Years Laughter Band begeleidde lokaal en minder lokaal zangtalent in zo’n 25 songs. Iedereen overtrof zich. Van de locals bleef de indringende performance van Mathilde Smessaert hangen. Onder de wat grotere namen Little Kim (intussen de nieuwe zangeres van Kadril geworden), Filip de Fleurquin (comeback van een legende) plus Aurélie Dorzée & Tom Theuns. Die laatste deed de volgepakte studio ontploffen met een luid meegezongen ‘In The Neighborhood’. We schatten dat Tom Waits dit kon horen…

Een week later was het stof neergedwarreld en werd het business as usual in Arscene, bij de start van seizoen elf. Contrabassiste Lara Rosseel (afkomstig uit Veurne; opgeleid als klassiek gitarist en celliste; studeerde bas in Göteborg, Zweden) stond op 6 januari 2018 in Arscene samen met haar band (ze was hier ook al als lid van de internationaal samengestelde Americana folkband Old Salt) Ze had gehoopt dat ze haar geplande cd rond zou zijn tegen het eerste concert, maar het heeft nog meer dan twee jaar geduurd vooraleer ze de laatste hand kon leggen aan ‘De Grote Vrouw’, zoveel zorg heeft ze besteed aan het project. Naar aanleiding van dit optreden schreven we in Rootstime: ‘Een pracht van een concert, muzikaal hoogstaand, maar ook van een warmmenselijk en hoog poëtisch gehalte’.

De uitstekende band die ze toen meehad vormt de kern van de huidige formatie: Jan (Alfredo) Van Moer (flugelhorn), Sep François (vibrafoon, marimba, percussie en een paar bijzondere instrumenten zoals de kalimbula, een ‘vingerpiano’ die men in de Cubaanse son hanteert), Robbe Kieckens (percussie van diverse aard, zoals cajon en darboeka) en Stefan Bracaval (fluiten) Die laatste was er nu niet bij in Arscene, evenmin als gitarist Jan-Sebastiaan Degeyter: het podium van Arscene is immers te klein om acht mensen en hun uitgebreide gear te bevatten. Dus werd de Lara Rosseel Band in casu herleid tot zes. Waren er wel bij: trombonist Frederik Heirman en baritonsaxofonist Joppe Bestevaar. Het viel niet makkelijk om de lege plekken in te vullen, stelde Lara, maar de muziekliefhebber zal het verschil niet gehoord hebben. Hoe kan het ook anders met muzikanten (en lesgevers) van dit uitzonderlijk gehalte (u kan dat natrekken in ons eerdere stuk in Rootstime)

Een aantal songs van de vorige keer kwamen nu ook aan bod, want ze staan op ‘De Grote Vrouw’, zoals de indrukwekkende concertopener ‘De Grote Vrouw en de Olifant’, geïnspireerd door lectuur van het gelijknamige boek van de Israëlische auteur Meir Shalev, maar ook ‘West’ en het oriëntaals klinkende ‘Straight Ahead’. We kunnen niet vergelijken met de versies van toen (te lang geleden), maar we vermoeden dat de stukken nog bijgeschaafd en verfijnd werden. De hele cd kwam aan bod, aangevuld met spaarzame aanvullingen (de vorige maal was er onvermijdelijk meer ander werk) Inspiratie daarvoor bood meester percussionist Aleix Tobias Sabater uit Barcelona, wat leidde tot de bewerking van een Galicisch volkslied met veel onvermoed slagwerk, o.a. met de pandeiro quadrado, een grote vierkante tamboerijn. Ook het bisnummer had een Spaanse touch, met cajon en kalimbula, en kwam er via Aleix Tobias. Er zat ook een brandnieuw nummer in het aanbod, zo nieuw dat het nog geen titel had. Lara doopte het dan maar ‘Visjes Visjes’ met Robbe op grote trom en effecten waar de blazers voor zorgden.

Sommigen ervaren deze muziek als ‘complex’, en inderdaad, de structuren zijn uitgekiend en uitgewerkt, maar dat vooroordeel vervalt naarmate je vaker luistert: het blijft overzichtelijk qua opbouw, harmonisch is het vrij klassiek en de stukken wijken nooit af van het melodische: geen dissonanten, geen free jazz. De muziekstijl, daar kan je ook niet meteen een naam op plakken… Gelukkig maar: dat garandeert het unieke karakter van de Lara Rosseel Band! Jazz is een voorname bron, maar bij voorbeeld Afrika is ook nooit ver weg. Je kan ook niet voorbij aan het filmische van deze muziek. Hoewel ze doorgaans niet lyrisch is, zit er toch een grote mate van poëzie in, wat ongetwijfeld te maken heeft met de persoonlijkheid van bandleader en componiste Lara Rosseel. Haar kunde als contrabassiste staat buiten kijf: ze werkte nog samen met Zap Mama en speelde bas bij Pierre Vaiana, Pierre Van Dormael en Chris Joris (ze volgde ook een opleiding in Shiatsu, oosterse lichaamstherapie, en geeft zelf massages)

Als chef d’orchestre (ook elders is dat heel dikwijls de bassist!) stuurt ze haar muzikanten, die ze in hun spelen nauwlettend volgt, een eigenschap die je vindt bij de coryfeeën van het instrument, een Danny Thompson, een Jack Bruce, of een Richard Davis ten tijde van ‘Astral Weeks’ (Van Morrison) We vergelijken vooralsnog niet, maar het is die houding, die materie waaruit groten opbloeien. Het is een plezier om haar te zien spelen, tegelijk richting gevend en in dienst van. Haar ervaring in de improvisatie is geen geringe hulp daarin. De vijf musici die ze zaterdag mee had, zoals gezegd stuk voor stuk bollebozen op hun instrument(en), zijn mee in het verhaal dat ze voor hen geschetst heeft en het tilt hen ongetwijfeld naar grotere hoogte.

Opvallend is ook het knappe artwork van ‘De Grote Vrouw’. Op het promokaartje van de cd-release tour staat bovendien een schitterende foto van Lara en haar bas ondergedompeld in water, (niet gefotoshopte) foto genomen door de jonge fotograaf Elisa Maenhout, gespecialiseerd in… zeemeerminnen. Het ligt in de lijn van het kunstzinnige en de kwaliteit van de Lara Rosseel Band. Nog een vijftal keer te zien (er komen allicht nog concerten bij) in Mechelen, Oostende (full band), Handelsbeurs (full band) en tweemaal Brugge.

Antoine Légat

Foto's via Arscene © Hyver Wouter De Winter